(Seksuele) intimidatie: het blijft oppassen voor de werkgever

In een bijdrage in oktober 2006 schreef ik over de omkering van de bewijslast bij seksuele intimidatie, en gaf ik aan dat ik een toename van claims op dat terrein verwachtte. Een recente uitspraak* (waar de intimidatie overigens niet direct seksueel van aard was) illustreert wat we op dat terrein naar mijn mening vaker kunnen verwachten.

De zaak begon als een ruzie tussen twee werknemers. Een werknemer van Turkse afkomst beklaagde zich over discriminerende en intimiderende opmerkingen van een collega, die hem “motherfucker” en “son of a bitch” noemde, hem meedeelde dat besneden mannen eigenlijk verminkt zijn, en stelde dat het “gezeik” in het Midden Oosten het beste kon worden opgelost door een atoombom op Iran te gooien. De werknemer meldde zich uiteindelijk ziek; reïntegratie en mediation mislukten. De werkgever vroeg uiteindelijk ontbinding van de arbeidsovereenkomst.

De werkgever had uiteraard aanvankelijk part noch deel aan de ruzie tussen de werknemers, maar werd in de ontbindingsprocedure uiteindelijk wel verantwoordelijk gehouden voor het feit dat die ruzie leidde tot de noodzaak van beëindiging van de arbeidsovereenkomst. Die verantwoordelijkheid vloeide voort uit de reactie van de werkgever op de ruzie. De werkgever had de beledigende werknemer wel ter verantwoording geroepen, maar die zei dat zijn opmerkingen niet serieus bedoeld waren, en daarmee was voor de werkgever de kous af. De rechter overwoog dat de werkgever daarmee de indruk wekte dat de klacht van de beledigde werknemer niet serieus was genomen. De rechter kende vervolgens een vergoeding toe die 50% hoger lag dan een neutrale vergoeding. Dat scheelde de werkgever in dit geval ruim € 12.000,-.

De uitspraak is naar mijn mening een goed voorbeeld van wat van werkgevers wordt verwacht: die moeten een actieve rol spelen in het voorkomen van dit soort situaties, en voor zover ze het niet kunnen voorkomen, moeten ze er (erg) serieus op ingaan. De mate waarin hangt natuurlijk af van de ernst van wat er is gebeurd, maar in dit geval weden de beledigingen ernstig geacht. Ik ben het daar wel mee eens. De risico's zijn ook duidelijk: niet alleen een hogere ontslagvergoeding, maar ook daaraan voorafgaand een lang (en dus duur) traject van ziekte, mediation, reïntegratie enzovoorts. Het loont dus de moeite – het zij herhaald – beleid voor dit soort situaties vast te stellen, én uit te voeren.

*De aangehaalde uitspraak is on line niet rechtstreeks te raadplegen. Het gaat om de uitspraak van de Rechtbank Rotterdam, Sector kanton, van 29 december 2006, gepubliceerd in JAR 2007, 42.

Arco Siemons is niet meer werkzaam bij Wieringa Advocaten. Indien u een vraag heeft naar aanleiding van deze blog dan kunt u zich wenden tot onderstaande contactpersoon van het praktijkgebied arbeidsrecht.

Vragen?