Van de zieke werknemer, de vervangende werkzaamheden en het ontslag op staande voet

Van werkgevers wordt verwacht dat zij er alles aan doen om hun zieke werknemers zo snel als mogelijk weer te re-integreren in het arbeidsproces. Indien de werkgever evenwel al te voortvarend te werk gaat, kan hij hiervoor lik op stuk krijgen, zo blijkt uit een recent vonnis van de kantonrechter te Zaandam.

Een werknemer, werkzaam in een productiefunctie bij een bedrijf in kunststoffen, viel na 10 jaar (deels) zwaar lichamelijk productiewerk uit wegens een slijmbeursontsteking. Volgens de bedrijfsarts kon de werknemer wel lichte, vervangende werkzaamheden verrichten. De werknemer verrichtte deze werkzaamheden enige dagen, maar stopte hier weer mee omdat hij te veel pijn had. De werkgever zette hierop het loon stop.
Partijen kregen vervolgens discussie over de vraag in hoeverre de werknemer wel of niet in staat was de hem toegewezen lichte vervangende werkzaamheden te verrichten. Het conflict escaleerde en de werkgever dreigde met ontslag. De werknemer verscheen hierna wel op het werk, maar gaf aan geen werkzaamheden te kunnen verrichten.

Op advies van de huisarts werd de werknemer de volgende dag doorgezonden voor crisis interventie naar het GGZ, alsmede naar een reumatoloog, wegens het vermoeden van reuma. Evenals de neuroloog, die eerder geen oorzaak voor de klachten van de werknemer had kunnen vinden, vond ook de reumatoloog geen reumatologische aandoeningen. Wel besloot het GGZ de man te behandelen wegens psychische klachten.

De werknemer stelde de werkgever hiervan op de hoogte maar deze bleef van mening dat de werknemer de aangeboden vervangende werkzaamheden diende te verrichten. Toen de werknemer zijn weigering handhaafde, besloot de werkgever hem op staande voet te ontslaan.

De werknemer riep de nietigheid in van het ontslag en partijen hebben vervolgens in kort geding geprocedeerd over de (vermoedelijke) geldigheid van het ontslag.

De kantonrechter overwoog het volgende. De kantonrechter deelde de mening van de werkgever dat een zieke werknemer verplicht is om passende werkzaamheden te verrichten indien de bedrijfsarts en de arbeidsdeskundige van het UWV van mening zijn dat dit mogelijk is, zoals in casu het geval was. Ook deelde de kantonrechter het oordeel van de werkgever dat bij hardnekkige weigering aan die verplichting te voldoen een ontslag op staande voet gerechtvaardigd kan zijn. Echter, door al te voortvarend aan te dringen op het verrichten van vervangende werkzaamheden had de werkgever naar de mening van de rechter onvoldoende oog voor de psychische gevolgen daarvan voor de werknemer, die mede (ten gevolge daarvan) leek te zijn weggezakt in een toestand van psychische overspannenheid. Evenmin sloot de kantonrechter uit dat alsnog een somatische oorzaak zou worden gevonden van de pijnklachten. Naar het oordeel van de kantonrechter had de werkgever de verdere voortgang van het ziekteproces kunnen en moeten afwachten en begeleiden en niet zonder meer tot ontslag mogen overgaan.

De kantonrechter oordeelde dan ook dat het ontslag in een bodemprocedure waarschijnlijk geen stand zou houden en veroordeelde de werkgever tot (voorlopige) doorbetaling van het loon.

Deze casus geeft maar weer eens aan hoe lastig de positie van de werkgever is wanneer deze te maken krijgt met een zieke werknemer waarvan de bedrijfsarts oordeelt dat deze weer aan de slag kan gaan terwijl de werknemer zelf een andere mening is toegedaan. In dergelijke zaken dient behoedzaam te worden gemanoeuvreerd en is het, zoals zo vaak, van groot belang om oog te hebben voor alle omstandigheden van het geval.

Liesbeth Heidstra is niet meer werkzaam bij Wieringa Advocaten. Indien u een vraag heeft naar aanleiding van deze blog dan kunt u zich wenden tot onderstaande contactpersoon van het praktijkgebied arbeidsrecht.

Vragen?