érg ongelukkige ontbindingsprocedure

Het gebeurt natuurlijk vaker dat een procedure niet loopt zoals één der partijen had verwacht (soms loopt het anders dan beiden hadden verwacht, maar dat is weer een ander verhaal). Een partij krijgt wel eens te horen dat de rechter zijn of haar vordering kansloos acht. Zo ook in een zaak waarover onlangs werd gepubliceerd.

Een werkgever vroeg ontbinding van de arbeidsovereenkomst met een werkneemster op de grond dat die werkneemster in een andere procedure salaris vorderde. Wat er precies aan de hand was wordt niet helemaal duidelijk, maar er was twist over de omvang van de dienstbetrekking en salarisbetaling na een periode van ziekte. Partijen waren daar niet uit gekomen, en de werkneemster had de zaak aan de rechter voorgelegd. De werkgever reageerde met een ontbindingsverzoek.

Op de mondelinge behandeling daarvan vroeg de rechter aan de werkgever wat nu de dringende reden was. De werkgever gaf aan dat hij werknemers die hun gelijk via de rechter probeerden te halen, kon missen als kiespijn.

Je snapt direct dat dat tactisch gezien niet slim is. Je staat voor een rechter en zegt tegen hem dat als iemand naar de rechter stapt, je klaar bent met die persoon. Dat valt natuurlijk niet lekker. Zo ook bij deze rechter, die oordeelt dat deze grond “de laatste reden is die onderhavig verzoek zou kunnen dragen”. Het ontbindingsverzoek wordt afgewezen en de werkgever wordt veroordeeld in de kosten van de procedure.

De zaak is gepubliceerd in de Praktijkgids 2010,122. Een commentator voegt daar nog de opmerkingen aan toe dat hij zich afvraagt of er meer gemachtigden zouden zijn “die zich met dergelijke onzin tot de rechter wenden”.

Het feit dat een werknemer zich met een loonvordering tot de rechter wendt is, inderdaad, op zich natuurlijk geen reden om ontbinding te vragen. Het is anderzijds echter niet uitgesloten – en zelfs wel waarschijnlijk – dat door het conflict over het salaris en de uiteindelijke gang naar de rechter de verhoudingen behoorlijk verzuurd zijn geraakt. Of het zulke onzin was is dus nog maar de vraag. Ook hier geldt echter dat het de toon is die de muziek maakt – én dat de rechter vond dat de werkgever een ferm toontje lager moest zingen.

Arco Siemons is niet meer werkzaam bij Wieringa Advocaten. Indien u een vraag heeft naar aanleiding van deze blog dan kunt u zich wenden tot onderstaande contactpersoon van het praktijkgebied arbeidsrecht.

Vragen?

Heeft u vragen?

Joost Kokje

+31 20 5313034

kokje@wieringa.nl

Arco Siemons, 8 juli 2010

érg ongelukkige ontbindingsprocedure

Heeft u vragen?

Joost Kokje

Schrijf u in voor onze nieuwsbrief