icon

Zorgovereenkomst waarbij tegen betaling woonruimte in gebruik wordt gegeven; sprake van huur?

Recent diende de voorzieningenrechter te Maastricht te beoordelen of een zorgovereenkomst waarbij ook (tegen betaling) woonruimte in gebruik werd gegeven (deels) kon worden gekwalificeerd als een huurovereenkomst (en waarbij de bewoner aldus een beroep kon doen op de huurbeschermingsregels).

De feiten zijn in deze zaak als volgt. De bewoner is een aantal maanden in de crisisopvang van een zorginstelling opgenomen. De zorginstelling is daaropvolgend samen met de bewoner op zoek gegaan naar een geschikt vervolgtraject. Aangezien dat binnen de reguliere periode van crisisopvang niet is gelukt, is tussen de zorginstelling en de bewoner vervolgens een zogenoemde “woonovereenkomst met begeleiding” gesloten die voor de duur van de begeleidingsperiode – gemiddeld 9 maanden – in woontraining, dat wil zeggen zowel opvang als zorg, voorziet. Aangezien de bewoner vervolgens niet meewerkt aan de geboden zorg en een zorg mijdende houding aanneemt heeft de zorginstelling haar schriftelijk een limiet aan haar verblijf op de woontraining gesteld.

De zorginstelling vordert vervolgens ontruiming van de bewoner uit het (door de bewoner gebruikte deel van het) pand van de zorginstelling. De bewoner stelt zich echter op het standpunt dat de overeenkomst (deels) moet worden aangemerkt als een huurovereenkomst, en dat zij aldus een beroep op huurbescherming toekomt.

De voorzieningenrechter is het echter eens met de zorginstelling dat de tussen de zorginstelling en de bewoner gesloten overeenkomst hooguit een overeenkomst naar aard van korte duur is (waar de huurbeschermingsbepalingen kort gezegd niet op van toepassing zijn). De zorginstelling heeft volgens de voorzieningenrechter voorshands voldoende aannemelijk gemaakt dat de opzet en de inhoud van de woonovereenkomst er op zijn gericht dat het zorgelement (de afspraken omtrent de begeleiding naar zelfstandig wonen) de overheersende factor van de overeenkomst vormt, dat dit de bedoeling van beide partijen was en dat dit dus de essentie van hun rechtsverhouding vormt. De bewoner was ermee bekend, althans zij had kunnen en moeten begrijpen, dat de zorginstelling de onderwerpelijke woonruimte niet aan haar verhuurde als reguliere huurder maar aan haar in haar hoedanigheid van cliënte van de zorginstelling en dat de zorginstelling de woonruimte tegen betaling aan haar ter beschikking heeft gesteld uitsluitend met het doel om de overeengekomen woonbegeleiding te faciliteren en op die manier de bewoner te leren om (weer) zelfstandig te kunnen wonen en niet alleen maar/of primair om te wonen. Het voorgaande wordt versterkt met het feit dat de bewoner zich door het sluiten van de woonovereenkomst op voorhand bereid heeft verklaard om na afloop van het begeleidingstraject dan wel na tussentijdse begeleiding daarvan de voorziening te ontruimen. De zorginstelling mocht in dit geval aldus verwachten dat de bewoner bij het einde van de begeleiding geen aanspraak zou maken op behoud van enig (huur)recht en op voortzetting van de woonovereenkomst.


Christopher Seine is niet meer werkzaam bij Wieringa Advocaten. Indien u een vraag heeft naar aanleiding van deze blog dan kunt u zich wenden tot onderstaande contactpersoon van het praktijkgebied zorg.

Heeft u vragen?

Dit veld is bedoeld voor validatiedoeleinden en moet niet worden gewijzigd.
Zorgovereenkomst waarbij tegen betaling woonruimte in gebruik wordt gegeven; sprake van huur?

Schrijf u in voor onze nieuwsbrief

Schrijf u in voor onze nieuwsbrief