Termijnen bij medezeggenschap

Ruim een maand geleden schreef ik over medezeggenschap, en de ongrijpbare aspecten daarvan. Recent is weer een uitspraak gepubliceerd over medezeggenschap die nogmaals onderstreept hoe lastig het terrein kan zijn.

Het ging om een bedrijf dat werknemers in dienst had op grond van de WSW, de Wet Sociale Werkvoorziening – het gaat daarbij om personen die zijn aangewezen op een beschutte werkomgeving (zogenaamde sw’ers). Met de invoering van de Participatiewet kunnen sinds 1 januari 2015 geen personen meer instromen in de WSW, en het bedrijf beraadde zich daarom op de vraag hoe om te gaan met de sw’ers die een contract voor bepaalde tijd hadden. De werkgever nam daarop een besluit, dat hierop neer kwam dat van de sw’ers met een arbeidsovereenkomst voor bepaalde tijd zou worden bekeken wat hun arbeidsvermogen was; naar aanleiding daarvan zouden die mensen ofwel een arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd krijgen, dan wel zouden zij geen nieuwe arbeidsovereenkomst krijgen maar worden begeleid naar regulier werk elders.

Het besluit was het (voorlopige) sluitstuk van een lang traject van vergaderen waaraan ook leden van de ondernemingsraad deelnamen. De OR had de kwestie steeds actief gevolgd, en het definitieve besluit kwam in een bestuursvergadering van 5 december 2014. De OR had de agenda van deze vergadering vooraf gekregen, en er waren drie leden van de OR bij de bestuursvergadering aanwezig. Het besluit werd intern op 16 december bekend gesteld in een nieuwsbrief. Op 15 januari 2015 – meer dan een maand na het besluit – verzocht de OR het bestuur de beslissing te heroverwegen en om de OR alsnog om advies te vragen over het voorgenomen besluit. Er volgde correspondentie tussen bestuur en OR, maar de uitkomst was dat het bestuur vasthield aan het besluit van 5 december. Op 8 mei 2015 riep de OR de nietigheid in van het besluit.

Het bestuur stelde dat de OR daarmee te laat was: de wet schrijft voor dat beroep op nietigheid moet worden gedaan binnen een maand nadat de OR op de hoogte is van het besluit. De OR voerde daar tegenin dat het nooit schriftelijk op de hoogte was gesteld van het besluit, zoals de wet voorschrijft. Dat klopte, maar de rechter oordeelde toch dat de OR te laat was: die was actief betrokken bij de procedure die leidde tot het besluit, en was aanwezig op de vergadering waarin het besluit was genomen. De OR was dus op 5 december 2014 bekend met het besluit, en had dus uiterlijk 5 januari 2015 de nietigheid moeten inroepen.

Bij dit alles speelde ook nog de vraag of het nu ging om een besluit waarbij de OR adviesrecht had, of juist instemmingsrecht. De OR meende kennelijk (aanvankelijk?) dat het adviesrecht had (het had immers gesteld alsnog advies te willen uitbrengen) terwijl het besluit juist lijkt te vallen onder artikel 27, waarbij instemming nodig is; de OR stapte echter naar de kantonrechter, wat de rechtsgang is die hoort bij instemming (voor advieszaken is de Ondernemingskamer bevoegd). De vraag of het om advies of instemming ging lijkt hier wel uit te maken: de termijn bij adviesrecht gaat lopen als de OR “in kennis is gesteld”, de termijn bij instemmingsrecht pas als aan de OR schriftelijk mededeling is gedaan – en dat was in deze zaak niet gebeurd. Dat maakt niets uit, vond de rechter – het was boven elke twijfel verheven dat de OR op de hoogte was.

Lessen dus voor zowel de ondernemer als de OR. Een ondernemer doet er goed aan zich te realiseren dat zijn OR iets te vinden heeft van beleid over hoe om te gaan met vaste en tijdelijke contracten (een onderwerp dat met de WWZ weer bijzonder actueel is) en de OR moet scherp de termijnen in de gaten houden – die kunnen eerder gaan lopen dan je zou denken, en een maand is kort, zeker als Sinterklaas, kerst, en oud en nieuw daar in vallen.

Arco Siemons is niet meer werkzaam bij Wieringa Advocaten. Indien u een vraag heeft naar aanleiding van deze blog dan kunt u zich wenden tot onderstaande contactpersoon van het praktijkgebied arbeidsrecht.

Vragen?