icon

De verslaafde werknemer en de loonsanctie

We hebben er al eens eerder aandacht aan besteed in onze blog: “de verslaafde werknemer”. Er moet heel wat aan de hand zijn, wil een loonsanctie, ontbinding of ontslag op staande voet op grond van de verslaving van de werknemer gerechtvaardigd zijn. De kantonrechter te Gouda, die zich recent over dit probleem heeft mogen buigen, heeft hier echter andere opvattingen over.

Een werknemer die als productiemedewerker sinds 1984 in dienst is bij de werkgever is gedurende 22 december 2006 tot 21 mei 2007 ziek. Eind maart 2007 komt de werkgever er achter dat de werknemer enige tijd daarvoor was opgenomen in een ontwenningskliniek in verband met een verslaving aan alcohol en drugs. Naar aanleiding hiervan stopt de werkgever de loondoorbetaling per 2 april 2007. De werknemer is het hier niet mee eens en vordert betaling van het salaris over de periode van 2 april 2007 tot 21 mei 2007. De werknemer stelt dat zijn verslaving heeft geleid tot zijn arbeidsongeschiktheid en dat hij niet de bedoeling heeft gehad om verslaafd te raken. Psychische factoren zijn de oorzaak van zijn alcohol- en drugsgebruik.

De werkgever is van mening dat hij de werknemer over de betreffende periode geen loon hoeft te betalen, immers de arbeidsongeschiktheid is veroorzaakt door de alcohol- en drugsverslaving van de werknemer, welke verslaving het gevolg is van de opzet van de werknemer. En in geval van een ziekte die wordt veroorzaakt door de opzet van de werknemer, is de werkgever over de ziekteperiode geen loon verschuldigd.

De kantonrechter geeft de werkgever hierin – enigszins verrassend – gelijk. De kantonrechter is van oordeel dat verslaving opzet althans grove schuld oplevert, zodat de werkgever niet gehouden is het loon over de betreffende periode door te betalen. De rechter stelt daarbij dat als de werknemer inderdaad psychische problemen had, hij deskundige hulp had moeten zoeken of daarvoor medicijnen had moeten innemen. Ook overweegt de kantonrechter dat het toevlucht zoeken tot drugs en alcohol beslist geen “goed en duurzaam middel” is om psychische problemen te bestrijden.

Dat laatste is natuurlijk een beetje een open deur. De rechter lijkt te oordelen dat de werknemer min of meer bewust gekozen heeft om zijn problemen te lijf te gaan door verslaafd te raken. De tegenwoordige kijk op verslaving is wel iets genuanceerder dan dat.

De kantonrechter wijkt dan ook af van de heersende leer omtrent drugs- en alcoholverslaving, waarin een verslaving veelal wordt gezien als een ziekte op zich en derhalve in principe geen reden geeft voor een ontslag op staande voet, ontbinding van een arbeidsovereenkomst of een loonsanctie. Lange duur van het dienstverband (in dit geval 20 jaar!) speelt ook vaak een rol in de beoordeling van de verantwoordelijkheid van de werkgever ten opzichte van zijn werknemer en de mate waarmee de werkgever zijn verslaafde werknemer hulp moet bieden bij het te boven komen van zijn verslaving. De kantonrechter wijdt hier geen enkel woord aan.

De uitspraak toont weer eens aan dat de uitkomst van procedures rond verslaving lastig te voorspellen is.


Kissiwah Mireku is niet meer werkzaam bij Wieringa Advocaten. Indien u een vraag heeft naar aanleiding van deze blog dan kunt u zich wenden tot onderstaande contactpersoon van het praktijkgebied arbeidsrecht.

Heeft u vragen?

Dit veld is bedoeld voor validatiedoeleinden en moet niet worden gewijzigd.
De verslaafde werknemer en de loonsanctie

Schrijf u in voor onze nieuwsbrief

Schrijf u in voor onze nieuwsbrief