Ziek van Dam tot Dam

Een vuilnisman had ernstige knieklachten. Zo ernstig dat hij, na twee operaties, niet kon reintegreren omdat, zo vertelde hij de bedrijfsarts en een deskundige van een reintegratiebureau, niet meer dan een uur achtereen kon lopen. Deze situatie duurt bijna twee jaar.

Dan wordt, in augustus 2008, de werkgever, kennelijk omdat blijkt dat de werknemer tot twee keer toe tijdens zijn ziekteperiode met vakantie is gegaan zonder dit te melden, achterdochtig. Hij ontdekt vervolgens dat de vuilnisman een jaar (!) eerder – twee dagen na zijn mededeling aan de brijfsarts dat hij gedeeltelijk was gestart met een behandeling die helaas nog niet veel verbetering had gegeven – de Dam tot Damloop heeft gelopen. Dat is, voor niet ingewijden, een hardloopwedstrijd over zo'n zestien kilometer tussen Amsterdam en Zaandam. Hij was er in geslaagd die afstand af te leggen in zo'n anderhalf uur, wat voor iemand met een gezonde knie al een prestatie is.

Dat de werkgever ontbinding vraagt, en krijgt, van de arbeidsovereenkomst zal niemand verbazen. Wel de grond van het verzoek. Er wordt namelijk niet ontbonden wegens het evident en erstig liegen over de gezondheidstoestand, maar op grond van het feit dat de werknemer…zonder toestemming activiteiten heeft ontplooid waarvan hij had moeten weten dat die zijn herstel niet zouden bevorderen.

Herstel van wat? zou je zeggen. En inderdaad komt de vuilnisman met het verweer dat hij (eigenlijk) psychische klachten had en dat hardlopen zelfs heilzaam voor hem was, goed tegen stress en bindweefselverkleving. Een fysiotherapeut verklaarde zelfs schriftelijk dat de wedstrijd geen invloed heeft gehad op het herstel aan de knie. Dat zal ook wel hebben geklopt, want aan die knie mankeerde immers – zo is wel gebleken – niet veel. Strikt genomen had het hardlopen dus inderdaad geen gevolgen voor de mate waarin de man geschikt was voor zijn eigen werk…

De kantonrechter is echter geen scherpslijper, gelukkig. Hij oordeelt dat de man, nu hij ziek was (lees, kennelijk: “werd geacht”) vanwege zijn knie, toestemming had moeten vragen om aan een dergelijk kniebelastend evenement deel te nemen. Dat hij dat niet heeft gedaan leverde een schending op van zijn reintegratieverplichtingen op hetgeen grond was voor ontbinding zonder enige vergoeding.

Een alleszins rechtvaardige uitkomst, natuurlijk. Wel is het goed om -vooral wanneer zaken wat subtieler liggen dan in deze kwestie- je te realiseren dat de redenen die je ten grondslag aan het verzoek legt, het lot van dat verzoek bepalen.
Wat als er geen sprake was geweest van een Dam tot Dam loop, maar van een minder extreme activiteit die ook duidelijk maakte dat veel meer dan een uur per dag kon worden gelopen? Zou een rechter in zo'n geval immers het oordeel van de fysiotherapeut gevolgd hebben en strikt hebben geoordeeld dat het herstelproces niet was geschaad, dan was het verzoek wellicht afgewezen.

Vragen?