Tóch weer: verwijtbaar werkloos

De meeste lezers weten inmiddels wel dat sinds oktober 2006 de Werkloosheidswet (WW) fors is versoepeld: werknemers hoeven zich niet langer te verzetten tegen een door hun werkgever gewenste beëindiging van de arbeidsovereenkomst. Daarvóór liep wie dit niet deed het gevaar als “verwijtbaar werkloos” te worden aangemerkt.

Als gevolg van de wijziging van 2006 kan een werknemer er normaalgesproken van uit gaan dat hij bij een beëindiging die door zijn werkgever was geïnitieerd een uitkering zou krijgen. Bij een beëindiging als gevolg van een reorganisatie wordt door het UWV standaard aangenomen dat het initiatief bij de werkgever ligt.
Veel sociale plannen (afspraken met vakbonden over de gevolgen van een reorganisatie voor werknemers) kenden de mogelijkheid dat werknemers wier baan eigenlijk niet op de tocht stond, maar bereid waren – uiteraard tegen een zekere vergoeding – te vertrekken bij het reorganiserende bedrijf om op die manier plaats te maken voor een andere werknemer. Het UWV kende probleemloos een uitkering toe aan de plaatsmakende werknemer.

Dat dreigt nu in een aantal gevallen lastig te worden als gevolg van een wijziging in de WW sinds juli 2009. Zonder veel toelichting is daarin de regel ingevoegd die werkloosheid alsnog verwijtbaar maakt wanneer iemand de mogelijkheid heeft afgewezen om het eigen werk elders (ook voor een andere werkgever) te blijven verrichten.

Dit betekent dus dat waar het werknemers, onder omstandigheden, is toegestaan hun baan vrijwillig op te geven, zij niet straffeloos een overplaatsing kunnen weigeren wanneer ze daardoor niet meer dan de in het kader van de WW steeds acceptabel geachte twee uur (enkele reis!) moeten gaan reizen.

Dit opent uiteraard perspectieven voor werkgevers om werknemers die zich verzetten tegen een beëindigingsregeling door het doen van een evident onaantrekkelijk aanbod in de problemen te brengen. Bovendien zal er een toename zijn van onzekere werknemers die, in gevallen waarin ze niet durven uitsluiten dat er een vergelijkbare functie voor ze is elders in het land, weer staan op het voeren van pro forma ontbindingsprocedures. Regelrecht in strijd met de ideeën achter de versoepeling van 2006.
Kortom, een vreemde wijziging, waarvan we de (vreemde) gevolgen voor de praktijk af zullen moeten wachten.

Vragen?