Sebastiaan Levelt, 21 november 2012

Wegenwet: kruispunt van rechterlijke wegen

De meeste bestuursrechtelijke wetten, waarmee in de dagelijkse praktijk wordt gewerkt, zijn van recente en zelfs zeer recente datum. De wetgevingsmachine draait met name in het bestuursrecht op volle toeren.

Soms buigt de bestuursrechter zich over een oude wet, zoals de Wegenwet, die op 1 oktober 1932 in werking is getreden. Het is dan jammer dat deze bestuursrechter niet (ook) te rade gaat bij de rechtspraak van andere rechters over deze wet, gewezen in de afgelopen 80 jaar. Ook de civiele rechter en de strafrechter oordelen met regelmaat over de Wegenwet.

Indien de rechtbank Assen deze moeite zou hebben genomen vóórdat zij uitspraak deed op 29 december 2011, had de Afdeling bestuursrechtspraak in de uitspraak van 14 november 2012 deze niet hoeven te vernietigen en bepalen dat aan het besluit, waarmee inmiddels opnieuw op het bezwaar was besloten, met de vernietiging de grondslag was komen te ontvallen.

Uit de rechtspraak van genoemde rechters volgde namelijk zonder meer dat de verjaringstermijn van de Wegenwet ook gedeeltelijk voor en na of geheel na inwerkingtreding van deze wet kan liggen. De rechtbank had als uitgangspunt gehanteerd dat de verjaringstermijn in de periode vóór inwerkingtreding van de wet moest liggen. Een dergelijke redenering wordt in de hand gewerkt door de bepaling van de Wegenwet waarin de verjaring is geregeld. Ingevolge artikel 4, eerste lid, onder I, van de Wegenwet is een weg openbaar wanneer deze, na het tijdstip van dertig jaren voor het in werking treden van de wet gedurende dertig achtereenvolgende jaren voor een ieder toegankelijk is geweest. Deze bepaling beoogt aan de wet terugwerkende kracht toe te kennen voor verjaringen. Een verjaringstermijn kan dus aanvangen met ingang van 1 oktober 1902. De bepaling betekent niet dat de verjaring ook moet zijn voltooid vóór de inwerkingtreding.

Rechters kunnen van elkaar leren, ook of juist indien zij op andere rechtsgebieden werkzaam zijn.

Vragen?