Ontslagstelsel op de schop (?) V

Over de herziening van het ontslagrecht is al het nodige gezegd en geschreven. Het volgende hoofdstuk is net geopend met de presentatie, vandaag, van het advies van de Stichting van de Arbeid. Van een gezamenlijk advies is geen sprake; werkgevers en werknemers zijn verdeelder dan ooit.

Eerder berichtten we over de plannen van minster Donner, die kort gezegd neerkwamen op een fixatie van de vergoeding (niets, enkel of dubbel) en een versoepeling van de mogelijkheid te ontslaan, terwijl de flexibiliteit in het arbeidsrecht op andere punten juist weer minder werd (bijvoorbeeld: het toekennen van een ontslagvergoeding aan werknemers met een contract voor bepaalde tijd, waarmee een belangrijk voordeel van zo'n contract dus zou verdwijnen). Nu laten de werkgevers- en werknemersorganisaties hun licht daarover schijnen. En dat licht schijnt nogal in verschillende richtingen: werkgevers willen met name de vergoeding omlaag (geen heel, maar een half maandsalaris per gewerkt jaar, geen leeftijdsfactor meer, en een maximum aan de vergoedingen) en de werknemers willen – uiteraard – met name de preventieve ontslagtoets houden.

Niet alleen de sociale partners komen er niet uit, de politiek is ook nogal verdeeld, ook de regeringspartijen. PvdA en CU willen het ontslagrecht niet versoepelen, CDA wil dat wel.

Het is ook niet zo'n wonder dat men er niet uitkomt. Ik heb sterk de indruk dat men teveel tegelijk wil regelen. De discussie over de ontslagvergoedingen is een belangrijk aspect in de meer omvattende discussie over de versoepeling van het ontslagrecht, maar hoort er mijns inziens toch niet helemaal in thuis. Of het nu duurder of goedkoper wordt om een werknemer te ontslaan is eigenlijk niet zo relevant voor de vraag of het ontslagrecht nu soepeler of juist strikter moet. Anders gezegd: hoe makkelijk of moeilijk het is om een werknemer te ontslaan is een heel andere vraag dan hoe duur of goedkoop dat is. Versoepeling van het ontslagrecht gaat over de preventieve ontslagtoets – wel of geen vergunning nodig, wel of geen ontbinding door de kantonrechter. De discussie over de vergoeding past veel meer in een discussie over loonkosten en sociale zekerheid. De vergoeding is immers minder van belang als de WW een beter vangnet biedt. Ik denk dan ook (ik heb dat eerder gezegd) dat als de discussie over de vergoeding niet direct wordt gekoppeld aan die over de WW, een verhoging of uitbreiding van de vergoeding nu misschien wordt geplaatst in het licht van versoepeling van het ontslagrecht, maar uiteindelijk zal worden gebruikt als argument om de WW verder te verlagen – en dus in wezen te privatiseren.

Wat hebben werkgevers tot dan toe aan de discussie? In praktische zin: weinig. Wij krijgen van werkgevers nog wel eens de vraag of het zin heeft om met het afwikkelen van arbeidsconflicten te wachten op de nieuwe regelgeving. Dat is een van de weinige vragen waar we wel een concreet antwoord op kunnen geven: nee, dat heeft geen zin. Zolang er al ín Den Haag geen zinnig woord over de uitkomst kan worden gezegd, kan dat daarbuiten zéker niet.

En toch blijven we de discussie uiteraard kritisch volgen, en we komen er ongetwijfeld nog vaak op terug.

Arco Siemons is niet meer werkzaam bij Wieringa Advocaten. Indien u een vraag heeft naar aanleiding van deze blog dan kunt u zich wenden tot onderstaande contactpersoon van het praktijkgebied arbeidsrecht.

Vragen?