Facebook en de werkvloer

Het gebruik van sociale media wordt inmiddels door veel werkgevers onderkend als een kwestie die zo niet geregeld, dan toch in elk geval overdacht moet worden. Sommige werkgevers hebben inmiddels beleid opgesteld dat varieert van een aansporing om discreet om te gaan met bedrijfsinformatie, tot een algeheel verbod om vanaf de werkplek berichten op sociale media te plaatsen.

Het is met sociale media als met de andere regels rond internet. Als uitingen of gebruik de spuigaten uitlopen kun je er als werkgever altijd wel tegen optreden, maar als het gedrag van de werknemer wat meer “op het randje” is zal de werkgever in de regel een protocol moeten hebben om zijn werknemers aan te kunnen pakken. Er is nog niet veel rechtspraak over gepubliceerd. In het Verenigd Koninkrijk leidde zo’n kwestie onlangs tot een uitspraak van een Employment Tribunal (vergelijkbaar met onze kantonrechter).

Een werkneemster had op haar Facebook-pagina wat onaardige opmerkingen gemaakt over haar werkgever, in de trant van “het lijkt wel alsof ik hier op een kinderdagverblijf werk”, waarbij ze het over haar leidinggevenden had als “the b&stards” (sic). Ze werd ontslagen (dat kan daar zonder vergunning) en vocht het ontslag aan in een procedure die lijkt op onze kennelijk onredelijk ontslagprocedure.

De vrouw had op dat moment ongeveer 50 Facebookvrienden (vrij weinig dus); alleen vrienden konden de opmerkingen lezen. Complicerende factor was wel dat tussen die vrienden werknemers zaten van de Volkswagen Groep, de voornaamste klant van het bedrijf waar de vrouw werkte. Toch oordeelde het Tribunal dat het ontslag onredelijk was. Niet zozeer omdat het maken van opmerkingen op Facebook geen reden voor ontslag zou kunnen zijn (integendeel: In het Verenigd Koninkrijk vangen de meeste op die grond ontslagen werknemers bot bij de rechter), maar omdat de rechter in dit geval vond dat de opmerkingen niet zo erg waren. Bovendien had de werkgever niet onderzocht of de relatie met Volkswagen te lijden had gehad onder de opmerkingen. Dat laatste vond k een opmerkelijke overweging: het laatste wat je als bedrijf in zo’n geval wilt is de aandacht hierop vestigen, zou ik zeggen.

Commentaren in Engeland zeggen dat het – ook daar – eenvoudiger zou zijn geweest de werknemer met succes te ontslaan als het bedrijf een beleid op dit punt zou hebben gehad. Hoezeer het dus een open deur lijkt vast te leggen dat werknemers voorzichtig zijn in wat ze zeggen of hun werkgever of diens relaties, het kan geen kwaad dat toch te doen. Zulkde gedragsregels kunnen uiteraard eenvoudig worden opgenomen in het meer omvattende internetprotocol.

Er zijn overigens inmiddels ook de nodige gevallen bekend van werknemers die hun eigen glazen ingooien met Facebook of Twitter – bijvoorbeeld door op een dag waarop ze zich ziek gemeld hebben een foto te uploaden, op een pleintje aan het bier. Die zaken liggen meestal minder ingewikkeld.

Arco Siemons is niet meer werkzaam bij Wieringa Advocaten. Indien u een vraag heeft naar aanleiding van deze blog dan kunt u zich wenden tot onderstaande contactpersoon van het praktijkgebied arbeidsrecht.

Vragen?